უაკ 2(02)
ISBN 978-9941-20-623-8
35 გვერდი
დამტკიცების თარიღი 06.06.2014
მართლმადიდებელი სარწმუნოება ქართველ ხალხსა და საქართველოში მცხოვრებთ უდიდეს მადლსა და ძალას აძლევდა კულტურის, იდენტობისა და სახელმწიფოებრიობის დაცვისას. ქართული საეკლესიო და საისტორიო წყაროების ცნობით, საქართველოს ეკლესია ჩამოყალიბებისთანავე მოიცავდა მთელ ქართველ ერს. ის სარწმუნოებრივად აერთიანებდა საქართველოს აღმოსავლეთსა და დასავლეთს, ამიტომაც წერდნენ რუის-ურბნისის კრების წმიდა მამები, რომ ანდრია პირველწოდებულმა იქადაგა ყოველსა ქვეყანასა საქართველოისასა და წმიდა ნინომ მოაქცია ყოველი სავსება ყოველთა ქართველთა ნათესავისა. ეს მთელი ერის მიერ შესისხლხორცებული ცნება დაირღვა საქართველოს ეკლესიის ავტოკეფალიის გაუქმებისა და ათეიზმის გაბატონების შემდეგ. ათეისტურ ეპოქაში ჩამოყალიბდა ახალი ქართული ისტორიოგრაფია, რომელიც ამტკიცებს, რომ დაარსების შემდეგ ქართული ეკლესია თითქოს პროზელიტური ბუნების იყო, მოიცავდა მხოლოდ აღმოსავლეთ საქართველოს მცხეთის რეგიონს, თითქოს ის IX-X სს-ში შეიჭრა დასავლეთ საქართველოში, გააუქმა იქ კონსტანტინოპოლის იურისდიქცია, ასევე, თითქოს მან კახეთში გააუქმა ალბანეთის საეკლესიო იურისდიქცია, ხოლო სამხრეთ საქართველოში-სომხური ეკლესიისა. ეს სიცრუე ამჟამადაც ვრცელდება. სწორედ ამ საკითხის რკვევას ეძღვნება ეს წიგნი.